jueves, 31 de diciembre de 2009

Bye bye, baby!


Por fin te largas, y espero que bien lejos.
Menudas me has hecho pasar, cabronazo......aunque era de cajón, teniendo en cuenta cómo lo empecé.
No esperaba menos; las veía venir de lejos :(

Tengo nuevas esperanzas. No sé de donde he sacado las fuerzas para generarlas, pero lo cierto es que las tengo. Proyectos, motivación, trabajos....y el buen humor. Eso que no falte. Es lo que nos diferencia de las piedras, además de la capacidad de soñar y de desear.
Todo proyecto nace siendo un deseo irreal, para crecer después como realidad.



Buen intento, pero sigo en pie y con ganas de guerra XD



Quiero ruido!! Yeeeehaaaa!!!




viernes, 25 de diciembre de 2009

Respuestas


Es curioso cómo diversos factores condicionan algunas respuestas a temas ajenos por completo a nuestro círculo o no tan ajenos.
Cómo, dependiendo del estado de ánimo y fuera de nuestro contexto, al leer algo lo hacemos nuestro, lo dotamos del significado que mejor se adapta a nuestro momento, lo personalizamos. Incluso empatizamos con ello, llegando a engullir el sentido que el autor le haya querido dar. Eso no importa, a veces.

Ejemplos recientes (texto y mi comentario-respuesta):


"Gàbia.

No es por pretendre que pensin com tu.
No es pot pretendre que t´entenguin.
No es pot pretendre que estiguin d´acord amb tu.
No es pot pretendre que ho vegin com tu.
No es pot pretendre que es preocupin per tu.
No es pot pretendre que comparteixin la teva opinió.
No es pot pretendre que estiguin amb tu.
No es pot pretendre que t´ajudin.
No es pot pretendre que vagin amb tu de la mà.
No es pot pretendre que tot segueixi igual.
No es pot pretendre ser lliure.
No es pot pretendre que tot vagi millor.
No es pot pretendre que tothom sigui feliç."


* "Pretendre" és quedar-se a casa escribint el que no es pot tenir o aconseguir."


/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*


Diálogo entre Hombre Gato y Dildo:

"Morder más de lo que se puede masticar.

Dildo: Esto empieza a acabarse.

Hombre Gato: Esto nunca acabó de empezar.

Dildo: ¬¬ "


* Duele dejar morir una relación, pero a veces es un sacrificio vital.


/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*


Sms:

"Amiga, estaré rodeado de mucha gente esta noche, pero me sentiré muy solo.
Sé feliz si tu puedes."


* Estoy antisocial estos días, sin ganas ni de coger el teléfono ni de contestarte apenas...
No creo que lo consiga hoy, sólo es una noche de jueves, sin más.


*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*/*


Acabo de ver Conan el Bárbaro, y me ha hecho gracia ver citada una de las grandes frases de Nietzsche:

"Lo que no me mata, me fortalece"

Ésta, a la vez, me recuerda a otra suya:

"Quien tiene algo por que vivir, es capaz de soportar cualquier cómo."






Incluso en algún caso, la respuesta es la ausencia de respuesta.
Silencio.

¿Qué se responde al Silencio?
Más silencio, por ejemplo.

Con lo sencillo que es.
Una frase y ya.




(...)














martes, 22 de diciembre de 2009

Cocina y Rimmel


Bajaba a Bcn, y aprovechando la visita, quedamos el lunes por la noche para hacer una sesión de fotos cuyo contenido se me había ocurido la tarde anterior en el metro.
Tras una visita a la "pareja extraña y dispar" y una vez llegados a su casa ya de madrugada, le explico mi idea.
Es algo extraña, con todo el sentido para mí, pero algo difícil de explicar...

Lejos de oponerse, no solo le entusiasma el planteamiento y demás detalles, sinó que además aporta ideas y mejoras considerables.
Bien!!!!

Compramos unos últimos detalles por la mañana y comenzamos la sesión a las 12 del mediodía, durando 5,5h.

¡IMPRESIONANTE RESULTADO!

Después descansamos del trabajo intensivo, nos lo merecemos.
Pero no podía ser todo tan bonito y tranquilo... tuvo que pasar el límite que se estableció en su día, por partida doble además y por motivos que no se sostienen.
Decepción, abuso y deshonor. Todo en nombre de la amistad, el respeto y la confianza, dice...


Una jornada amena y productiva se ha convertido en palabras muy duras, directas e hirientes por mi parte. A conciencia.

Lo peor de todo es que encima me siento fatal por ello.
Será mejor que le envíe un correo.

Menuda mierda.
Y encima el frío acompaña mi rabia :(







domingo, 20 de diciembre de 2009

Propósitos (que no proposiciones)


Nunca he creído en lo de "año nuevo, vida nueva" o los denominados "propósitos para el nuevo año" y demás costumbres sociales.
Quizás porque nunca he tenido motivos, o narices de plantearme según que cosas en serio. A saber....

El caso es que en estas últimas semanas me estoy replanteando seriamente unirme a la extensa población y hacerme mío el lema este de los propósitos.....

No tengo nada que celebrar, pero intentaré ser normal y redactaré mi lista de buenas intenciones, justo antes del consabido brindis.

Benjamín otra vez?

Bah!


* Lejos de ser encasillado como un regalo navideño al uso, hoy me han regalado un calzoncillo. Bueno, un calzoncillo usado.

Y me ha encantado :)

Supongo que el mejor lugar para guardarlo es junto a mis braguitas.
Que no se sienta solo en casa extraña.








Feliz Navidad y eso....

sábado, 12 de diciembre de 2009


Deseaba que acabara Noviembre.
Diciembre no está siendo menos negro.



JODERRRRRR!!!!!!

viernes, 11 de diciembre de 2009

Crónica de una muerte anunciada


Como cualquier noche de Halloween, o sábado en general, se dan cita miles de personajes en los diferentes antros ociosos de mi ciudad.
Respondí negativamente a la invitación para una fiesta en petit comité para esa noche. La noche anterior sufrí una agresión a mi dignidad, por lo que mi estado de ánimo era más que pésimo......

Pero al final me animé y decidí acudir. Me arreglé algo más de lo normal, pese a tener que ir en moto hasta Gràcia y el consiguiente frío. Pero mi ánimo me dijo que falda, medias y tacón.

La noche aconteció de lo más amigable, empezando por su presencia justo en la entrada, siendo el primero que ví nada más llegar.
¡Y yo sin saberlo!

Una vez amanecidos, y tras ir en busca de bebidas y tabaco, nos reunimos en la casa lila para continuar la fiesta.

Le noté distante, distraído durante toda la noche. Sin llegar a ser esquivo conmigo......pero casi.

Tuve el honor de convertirme en princesa por un rato; unos cuantos masajes pisando fuerte; conversaciones; repaso de fotos recientes; revisión de las del concurso; algún comentario premeditado.......hasta que de repente, ya bien entrada la tarde.....se levantó y se fué.

Las dudas eran ciertas, pero en ese momento no nos imaginamos hasta qué puntolo serían. No marché con él, tenía que mantener mi postura, aunque me costara un gran esfuerzo.
Hacía algunas semanas que lo notaba "raro", sin saber por qué. Presentía que algo no le iba bien, pero no tuve la ocasión de estar con él a solas y sacar el tema, indagar.

A mi parecer, esa noche empezó su muerte :(



:((





miércoles, 2 de diciembre de 2009

La inmensidad desconocida


Sin previo aviso, y tras una llamada a priori desalentadora, una voz amiga anunció su llegada.
No era posible que hubiera venido!!! Pero sí.
Había estado imaginando cómo sería el primer encuentro después de aquella (odiosa) conversación. ¿Le sonreiría? ¿Iría rauda y veloz a saludarlo? ¿Un beso? ¿Abrazo?
La verdad es que temía ese momento. Verle y escuchar un escueto "Hola", un gesto rechazando un beso.....simplemente no quería que llegara ese momento, por miedo a comprobar que nada había cambiado desde la última vez que nos vimos.

Lejos de ser así, nos saludamos como si ayer mismo nos hubiéramos despedido, como tantas otras veces.
Es curioso lo importante que puede llegar a ser un saludo.......te indica si la puerta está abierta, si hay posibilidad de entrar.....o por el contrario, marca y limita de tal manera que condiciona cualquier acción o gesto posterior. En un solo saludo puedes adivinar las próximas horas.
Tres segundos a cambio de una noche.

Al poco rato me ví tendida en el suelo, a su merced, mientras tejía una improvisada red.
Besos. Carícias. Miradas. Cuerda. Palabras. Más besos.
El 85% de mi atención estaba con él, pero el resto estaba con las personas que compartían el espacio, moviéndose, conversando, viniendo a despedirse o a comentar algo.......ese momento era demasiado importante como para estropearlo con el ruido que había allí. Y las intromisiones, inconscientes algunas, pero me desconcentré y me levanté.

En el wc, lugar de sub-reuniones, se encendió la mecha. Ya no había vuelta atrás. O se hablaba del tema o se hablaba del tema.
Las reacciones fueron muy dispares. E intensas....
Ví a dos amigos hablar en idiomas diferentes, provocando acciones incoherentes a primera vista, contrarias a la idea común y aceptada de la amistad.
Me ví insignificante ante tales hechos, culpable en parte.


Y explotó :(


Abracé la desesperación, mirando de cerca esa sensación que hacía tiempo que no veía en mí misma, tan conocida y odiada. Abracé su inmensidad desconocida, su miedo, su derrota.
Jamás había abierto tanto los dedos al abrazar a alguien, intentando abarcar todo lo posible, intentando transmitir algo de sosiego. Los abría al máximo, a conciencia, cerrando los ojos. ¿Cómo transmitir?.....lo tenía casi olvidado justo cuando más lo necesito.

Impotencia y rabia.

No es mi guerra, pero me siento igual de derrotada cuando la otra persona me importa tanto. Sé lo que es, en otros términos y condiciones, pero me es asquerosamente familiar.
Menuda mierda no poder hacer nada. O hacer algo y cagarla, que viene a ser lo mismo.

Después de todo esto, y ya desde horas antes, tenía claro dónde y con quién pasaría esa noche, digan lo que digan. Sabía dónde tenía y quería estar.
Y no me arrepiento. No podría hacerlo de todas maneras, necesitaba sentir las emociones y sensaciones que le siguieron. Las deseaba.

Ojalá se equivoquen.
Tod@s.

Yo tb espero equivocarme.


* Recordatorio fuera de contexto: no mezclar copa de Danone con mandarinas. Provoca cacotazas.

* Esto de tener tanto tiempo libre......bufffff.....tengo que ocuparlo como sea. En Enero tengo que tener 8h de actividades programadas diarias.
No quiero sentirme inútil.